Η εργασία φιλοδοξεί να προσεγγίσει τη ζωγραφική των σπιτιών του Ζαγορίου ως στοιχείο της πολιτισμικής δραστηριότητας του ορεινού κόσμου και ως μέρος του επικοινωνιακού του συστήματος. Αναλυτικότερα, επιδιώκει να αναδείξει την ιστορικότητα του φαινομένου της διακοσμητικής ζωγραφικής στο Ζαγόρι, όπως αυτό εκδηλώθηκε από τα τέλη του 18ου αιώνα έως την απελευθέρωση της Ηπείρου, το 1913
- τους συντελεστές του φαινομένου (ιδιοκτήτες, τεχνίτες-ζωγράφους) και τους τρόπους που τα ιστορικά υποκείμενα και αντικείμενα συνέβαλαν στο επιχώριο επικοινωνιακό σύστημα
- τα τυπολογικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά των τοιχογραφιών στα σπίτια του Ζαγορίου, που μας επιτρέπουν να εντάξουμε τις τοιχογραφίες της περιοχής σε ευρύτερες διακοσμητικές ομαδοποιήσεις, στο πλαίσιο μιας "ενιαίας" εικαστικής γλώσσας, όπως αυτή αναπτύχθηκε στους κόλπους της οθωμανικής αυτοκρατορίας
- και τέλος, την κοινωνική και ιδεολογική λειτουργικότητα του διακοσμητικού αυτού φαινομένου.